-ben topluma karışıp onların arasında sürülecek bir yaşama uygun değilim. toplumsal ilişki kurma yeteneğim, başkalarına duyduğum güven ve ilgi; bunlar çoktan köreldi. tabii, bunların bir zamanlar var olduğunu varsayarsak. ben hep yalnız bir insan oldum. her zaman da yalnız olacağım. bu yazgıyı kabul ediyorum.
-neden yaşamam gerektiğini bilmiyorum. nasıl yaşayacağımı bilmiyorum.
-sen hep kendine karşı çok acımasız oldun. sen ondan farklısın.
-cesaretim de yok: yaşamımı değiştirmeye ya da bu şekilde sürdürmeye yetecek cesarete de sahip değilim. yaşama nedenimi artık bilemiyorum, bir amacım kalmadı. yaşlanmakta olduğumu aklıma taktım. her gün ölüme biraz daha yaklaşsam da ondan giderek daha çok korkuyorum. böyle de olsa, bazen intihar etmeyi de aklımdan geçiriyorum.
