Konuşuyoruz ama sadece konuşuyoruz, dinlemeyi unuttuk, dinlemeye sabrımız yok, sıkılıyoruz dinlerken.
Demiyoruz ki şu karşıdaki gariban bir şeyler anlatıyor, bi dinleyeyim, ne diyor, sıkıntısı ne, benden ne istiyor, anlamaya çalışayım...
Karşımızdaki konuşurken bile, konuşma sırası bize geçtiğinde neler söyleyeceğimizi planlıyoruz.
Yaaa biz var ya, biz bitmişiz!
Birbirimizi unutmuşuz, telefonlarla, bilgisayarlarla aşk, meşk, dostluk yaşamaktan insan gibi davranmayı unuttuk.
Bu çağın insanı iflah olmaz!
