Ateşe karşı bi zaafım vardı, hala daha da var ama en azından bilinçlendim...
Küçükken tiner kutusu bulmuştuk, dolu hem de döküp döküp yaktık, en son tenekeyi yakayım derken tenekenin parlaması sonucu yüzümü yaktım, çok şükür iz kalmadı ama 2 ay terminatör gibi gezdim...
Bir keresinde de evde sabah erkenden uyanıp gazeteleri açıp açıp önüme biriktirdim, babamın çakmağı ile yaktım hepsini... Önümde ateş büyüyordu, tam duvar köşesindeydim, kaçamıyor, önümde çoğalan alevleri izliyordum. Tabi korkudan bağırmaya, ağlamaya başladım... Babam sesleri duyup geldi beni kurtardı, ateşi söndürdü... Uyanmasa ev yanardı büyük bir ihtimalle...
