Lisedeyken şahsıma ait olan bir ünvan. On bir ve on ikinci sınıftayken kimsenin sınıf başkanlığına aday olmamasından ötürü şahsen başkanlığa aday olarak ve bütün sınıfın oylarını alarak okul hiyerarşisinde kendime bir makam edindim. Sınıf arkadaşlarımın bana sürekli başkan demeleri gururumu okşuyordu. Açıkçası tek aday olduğumdan dolayı seçilmiş olmam benim için hiç önemli değildi. Başkalarının önemsemediği bir şey benim için çok değerliydi. Doğruyu söylemek gerekirse aktif bir başkan değildim. Üzerimde sorumluluk taşımayarak o makama sahip olmak benim çok hoşuma gidiyordu. Gel zaman git zaman görevim olan başkanlık ismimin yerini aldı. Arkadaşlarım ismimle beni çağırmak yerine Başkan deyip duruyorlardı. Bu durum ufaktan da olsa sinirimi bozdu. Lisenin sonuna da az kalmıştı. Bu yüzden makamı bırakamıyordum. Bıraksam da değişen bir şey olmayacaktı. Herkes beni başkan olarak biliyordu. Üniversiteyi bitirdim. iş hayatına başladım ama ne zaman liseden bir arkadaşla görüşsem hemen bana Başkan diye hitap ediyor. Bu da makam sahibi olmanın kötü yanı işte. Galiba yüksek makamlara gelenler bu yüzden makamı kolay kolay bırakamıyor. Çünkü makam onlarla öyle bir bütünleşiyor ki makamı bırakmaları hâlinde büyük bir boşluğa düşüyorlar. Makamı bırakmak zorunda kalanlar da makam olmadığı için ve hâlâ o makamla anıldıkları için eksik bir şekilde yaşıyorlar.
