-itiraf etmeliyim ki, yaşamım boyunca ilk kez ruhsal bir çözülme içindeyim. her şeye direnmiş olan bu güç denge, bütün çabalarıma karşın yıkıldı. bunlar, içinde belirsiz biçimlerin gezindiği, enerjimin yoğunluğunun azaldığı içimin tirşe suları. bu çöküntü, bir açıdan cehennem. beni burada kabul eden insanlar, doğal görünmek için harcadığım çabayı sezselerdi, en azından gülümsemeye çalışırlardı.
-yasamak, baskalarina ve bunun da otesinde kendine kotuluk yapmaktir. acimasiz toprak! hicbir seye dokunmamak icin ne yapmali? hangi kesin surgunu bulmali?
-kendimi, yalnız ve biraz yitik, sonunda hoşnut ve şu bilinmeyen geleceğin, sevdiğim şu büyüklüğün karşısında, -yavaş yavaş güçlerimin yeniden doğduğunu duyumsarken buluyorum.
