-zengin bir hayal içinde meçhul, daima malumun en korkunç rakibidir. ben malumum. yani sayısız imkanlar arasında gerçekleşmiş ve donmuş bir imkanım. ben bir şeyim, meçhul her şeydir. fakat unutma ki, ben varım; meçhul yoktur. o, sadece olabilir, fakat olmayabilir de! ben bir realiteyim, o bir imkandır. bu farkı anlamayan bir aşka sen beni inandıramazsın.
-vaktim olsaydı, bütün kitabı tercüme etmek isterdim. manasız bir tesdüfle Nietzsche öldüğü gün, ben doğmuşum. onun ruhundaki hidayetsiz dehşet ve cürete varis olmadığım halde, fikirlerinin barutunda, benim özlediğimin zıddı bile olsa, bambaşka bir dünyaya hasret çeken zekaların ihtilalci soyundan olduğumu bana haber veren bir dinamizmin içimdeki isyan kaynaklarınına tıpatıp uygunluğu var.
-kendi kendimden nefretimin çerçevelediği ve çirkinleştirdiği bir dünyada yalnızım.
-tamam Alaaddin sen hukukçusun, fakat sertleşmiş zihin şemaları içinde rahat etmeyen ve daha geniş kımıldama sahaları isteyen bir ruhun vardır. kelimenin üstüne bastın: yalnızım, yalnızız. bak, bu infirat romantizmi anladın mı? geçen asrın şairlerini isyan ettiren bu infirat romantizmi, daha önceki asrın insan haklarına temel yaptığı bir infirat ideolojisine karşıdır. bu, işte, yakıcı ve boğucu yalnızlık korkusu, bu müthiş fobi, ferdiyetler nizamı üstüne kurulmaya doğru her gün biraz daha fazla giden yeni nizamların ben'ler arasındaki mesafeleri açarak ruhların birbirlerine intikallerini ve kaynaşmalarını mümkün kılan polipsişik bir havadan onları mahrum etmesidir. bu egosantrik insan telakkisi, butun aşıkları anlaşmazlığa düşüren ve kine çeviren ters bir disiplin doğurmuştur. yalnızım, evet, herkes yalnızdır, yalnızız. bunun geçen asırdaki edebiyatı çok zengin. hatta unutulmuş bir temdir artık. fakat unutulmaması halledildiğini göstermez. bütün ihtilaflarımızda yalnızlıklarımız çarpışıyor. hatta kendi kendimizle mücadelelerimizde bile kendilerimiz -cunku bak, "kendi" var icimizde-birbirine karşı yalnızdır.
