-suleyman bey’in odasinda gordugum kiz da bakiyor. o da canli. fakat baska turlu bakiyor. talihinin arkasindan bakiyor. dogmamis cocuklarinin gozunden bakiyor. belki dogurduktan sonra, sut verirken ustune yanlislikla abanarak bogacagi cocuklarin gozleriyle bakiyor. belki de bu cesareti gosteremedigi icin; dilenecek, hakaret gorecek, sehir kaldirimlarinda surunecek cocuklarinin gozleriyle bakiyor.
fakat onun kendi bakislarini bilmiyorum. cunku o bana uzviyetinde gizli, buyuk adem bahcelerinin vaadlariyla bakmisti. asil bakislari oldukten sonra, kucuk orospu hayati bittikten sonra anlasilacak.
-icimden de bir seyleri asmam lazim. kendimden siyrilmam lazim. onlar gibi acligin ve ciplakligin icinde, umit kaftanlarini giymem lazim. bir de kendime herkesi tercih etmem lazim.
biliyorum ki gidemeyecegim, cunku ben hayata cok yaldizli bir mâzi aynasindan bakiyorum ve bir zaman baska aynalardan da bakmak istedim.
-(..)nasil olur da tek bir hayal, oburlerini silerek, yahut unutturarak hepsinin yerine gecer?(..)
-ben cocuklugumu sevmiyorum cemal, dedi. sizleri seviyorum. fakat cocuklugumun kendisini sevmiyorum. sevsem her seye tahammul edebilirim. fakat o zamanlar da hic sevmedim.
-nicin, gun dedigimiz sey, bazen tahammul edemeyecegimiz kadar uzar? suphesiz bunun sebeplerini etrafimizda gecen seylerden ziyade kendi icimizde aramamiz icap eder. bununla beraber, bazen de bizde hususi bir cehresi olmayan saf halinde vak’a ile karsilastigimiz olur. burada artik su veya bu sekilde duyusumuz, o gunku uyanik tarzimizla, gece gordugumuz ruya ile, insanlari ve hayati alis tarzimizdaki hususiyetle alakali degildir.
