yaşımız küçükken iple çekerdik bayramı genelde bir ucunda ızgara bir ucunda şeker olurdu ipin, harçlık alma sevdasıyla öpülen eller bir de hiçbir şey vermese de bayram gelmese de gönülden bir saygı ile öpülen eller, küslerin barışması, uzak olanların yakınlaşması, tatil heyecanı, uzun zamandır göremediklerimiz vardı, özlediklerimiz, evimize gelenler tatlı yiyip tatlı konuştuklarımız. yanına gidemeyip telefonla bayramlaştıklarımız...o zaman mesajlaşmalar yaygın değildi, sürpriz tebrikler gelir coşardı annem. şimdi bir ekrandan okumak bayram tebriklerini en çok özlediklerinin sıcaklığını yanında duyamamak. şeker bayramında geri vermişlerdi o sıcaklığı bana, kapımı çalan çocuklara adi şekerler vermedim çünkü en özel misafirlerim onlardı, bir de ağır misafirim vardı o kadar. aynı çocukluğumdaki gibi mis gibi yıkanıp cicilerimi giyip misafirimi karşılamaya gitmiştim. yani uzun zaman sonra bir anlamı olmuştu bayramın... ah o telaşlı hazırlıklar, tatlı bir hatıradır damağımızda kalan. kesilen her kurbandan benim kanım akıyor sanki...şimdi büyüdü yaşımız içimizde bir deniz, içimizde bir çocuk, ne burnumuz akmakta ne de toprak kokmaktayız. suskunlardan olmuşuz, kaçtıkça kaybolanlardan, ne beklediğimiz gelmiş, ne biz ona gitmişiz, bu masal da lunaparkta bitmiş, atlıkarıncada elinde horoz şekeriyle etrafa bakan çocuk, o atların koşamadığını anladığında karşılacaksın gerçekle, şimdilik senin için bayram...gelmişse sana gelmiş, benim neyime?
