uzun süre için elbette karşıyı tanımak, ihtiyaçlarını anlamak, dilini anlamak iyidir. fakat sevince zaten içgüdüsel olarak bize eklenen şeylerden bahsediyoruz.
farz edelim bir kuş var elimizde. her şeyden önce onu gördük, izledik, sevdik diyelim. gözlerine derince bakıp onu anlamak isterken bunu çok da düşünmeyiz. o otomatikliğin içtenliği sevgidir aslında. sonra her bir yanını merak edip inceleriz, tüylerini, yüzünü belki. nereye uzandıklarını.
yiyeceğini çalmak isteyen diğer kuşu fark edebiliyor musunuz, önceden hayatında aldığı bir zarardan dolayı gagasında oluşan izi görebildiniz mi. aynı zamanda hırpalanan ama eskisinden daha güzel görünen tüy bölümünü. sesi, sizin hayatınızda nerede. neler hissettiriyor size bakması. size dönmesi. size nefesinin çarpması. ya da size hiç bakmadığında hissettikleriniz.
tüm bunları anlamaya çalışırken eğer dışardan bir yerden görünüyorsanız -ki kaçınılmazdır- orada bir sevgi varsa çoktan hissettirmişsinizdir. sadece sizi seviyor mu'larla ilgilenmek, sizin hayatınıza nasıl artıları olur'larla ilgilenmek gerçek sevgi olarak hissedilmeyecektir hiçbir zaman.
hissettiremiyorum diye ağlamayın yani. seveceğiniz insanlar bulun. sevmeyi bulun. sonra hırpalanan yerlerinin güzelliğini sadece bakışlarınızla karşıya anlattığınızda siz bile şaşırabilirsiniz.
