bence ilişki tipi ne olursa olsun tek taraflı fedakarlık ve emek verdiğiniz zaman insanlar buna alışıyor ve her boku sizden bekliyorlar. belki bizim salaklığımız, bilmiyorum ama alışmış oluyorlar. bu yüzden bunları yapmayınca veya eskiye oranla azaltınca “aa noldu? , ‘sen niye eskisi gibi değilsin? “ gibisinden üzerinize boku atıp çekiliyorlar. bazen de yalanlardan, yapmacık samimiyetlerden ,size karşı duyulan güvensizlikten kaçıp gidiyorsunuz yani arkadaşlığınızı bitiriyorsunuz. insan ilk başlarda üzülse de sonrasında hayatında olmamasının bile büyük bir kayıp olmadığının farkına varıyor hatta bazen yükmüş gibi bile hissedebiliyor, bence böyle. ya şimdi şey diyebilirsiniz o zaman meraklısı değilsen işte arkadaşlık etmeseydin ya da hayatından çıktıktan sonra bunları söylemeseydin. ben şunu farkettim , hayatımdaken ya da işte bir arkadaşlığın içinde iken insan bu durumun farkına varamıyor yani yaptıkça daha fazlasını yapıyor , işte yeter tamam aramız bozulmasın veya sıkıntı olmasın gibi ama bir şeyler bittiğinde insanın gözü daha çok açılıyor. ben bunu kimseyi boklamak için söylemiyorum çünkü şu güne kadar hayatıma giren çıkan arkadaşlar iyi veya kötü tecrübe olarak kaldılar, hep buna inandım şu saatten sonra buna inanacağım. çünkü eğer zaten bir arkadaşlık veya herhangi bir ilişki bir sınava dönüştüğünde tahammüller azalıyor. ben şu güne kadar gerçekten çok dost kazığı yedim yani ama sanırım artık dersimi alıyorum yani bu konularda biraz daha tecrübeleniyorum sağ olsunlar *
