selvi boylum al yazmalım'ın final sahnesinde asya'nın beyinlerimize nakşettiği kelimedir.
ben geçerken hep kapalı olurdu yolumun üstündeki o çiçekçi.
ve o caddede seninle elele gezmeye vaktim yoktu. bilirsin çok yoğundur işlerim.
dizlerine yatardım bazen evet. ama çok sürmezdi uyuyakalmam.
dinleyemedim anlattıklarını ve hiçbir zaman bakamadım gözlerine gerçekten.
kırk tilki dolanırdı kafamda kırkı da birbirinden kurnaz. ve hepsi de kandırdılar beni.
o parkta yağmurlu bir günümüz olamadı. kısmet...
çok sarp bir tepedeydi sevdiğin gelincikler, çıkamadım.
ve nihayet çıkabildiğimde ise çoktan ölmüşlerdi.
paylaşamadım zamanlarımı. yırtamadım dört duvarımı.
ama suç bende değil.
bilirsin şehrimizde yazlar kurak ve sıcak kışlarsa soğuk ve yağışlı geçer...
yani sevdiceğim, heybeme sığmadı mazeretlerim.
koca heybeye bir gonca gülü sığdıramadım.
sevgi emektir derdin,
sen koşarken ben emekleyemedim.
sulayamadım "seni seviyorum"larımı,
kurudular.
ve görüyorum şimdi tebessümlerin soluyor. ve sönmeye döndü gözlerindeki ışık.
ama ben seviyorum gerçekten. yalnız tembelim biraz.
ve biraz da kör.
değiştim artık desem ne olur? ve inansan.
bir inansan...
ne olur sensizliğimi terk et.
ey sevgili beni affet.
