Yüzünü bir gazetenin internet sitesinde yıllar sonra tekrar gördüğümde afallamam ile birlikte, aynı saniyelerde ağır hasta olduğunu öğrendiğim, liseden altdönemim olan kişidir.
Babası Burhan Bey'i lisedeyken okulda bir iki defa görmemle ilgili bir baba olduğuna kannat getirmiş olup, aynı insanın donuk bir ifadeyle kameraya yansıyan görüntülerini Serhan'ın haberlerinde donuk bir ifadeyle gördüğümde ise kanım donmuştu. Her çaresiz hastalığa tutulmuş insan gibi, Serhan'da da bir kurtuluş haberi bekleyecektim... Ancak bekleme haline geçmeden aldığım acı haberi ve babasının doğrudan evlat sevgisini ikame edecek bir arayış içine girdiğini beyan etmesi, son derece yaşam dolu bakan, hareketli ve herşeye rağmen iyi bir insanı kaybetmiş olmanın verdiği kahır ile birleştiğinde neler hissettiğimi anlatmam çok zor. Sadece boğazıma düğümlenen birkaç cümleyi ve Serhan'ın göçünü anlatacağım biryerler aradım çaresizce... Ve fark ettim ki, herkes benden fazla bile sahiplenmiş bir genç evladın gidişindeki hüznü ve acıyı.
Meğer ne kadar rahatmışız ölüm sözcüğünü ağzımıza alırken. Ve daha ne kadar yaşayacağız, bu vefatın laf olarak ağza bile alınmayışının acısını? Kimvurduya gitmediğimiz her günün değerini ne zaman idrak edip de gerçekten duyarlı bir toplum ne zaman olacağız acaba?
Bu düşünceleri zihnimde canlandıracağına, başarılarına övünemeyeceğim kadar az yaşamıştır kendisi. Ailesine sabırlar diliyorum.
