Ölüm. Ben ölümü zaten çok anlayabilen biri değilim. Bir kediyi ölü olarak kabul edebilmem için çok fazla insanın kediyi muayene edip ölü demesi gerekir. Çünkü ben kendi başıma bu kararı veremiyorum.
Hani şu meşhur tren sorusu var. Bir trenin önünde 5 kişi var, sen olayı izliyorsun ve 5 kişiyi kurtarmak için tam önünde duran şişko adamı trenin önüne atıyorsun. Ben mesela adamı atamam. 5 kişi ölsün madem diye düşünürüm. Bana bu kedi ölü diyen her insanın seçimi adamı trenin önüne atıp 5 kişiyi kurtarmaktı. Hepsine sordum. Hepsi adamı zalimce itti. Sanıyorum ölümü anlayabilmek için birini itip kalabalıkları kurtarmak gerekiyor. Ben ölüm ve yaşam arasında karar veren olmak istemiyorum. Belki tanrı kompleksine sahip olmadığım için ölümü anlamıyorum.
Ancak ölümle ilgili bildiğim şeyler var. Bana son derece acımasız geliyor. Çocuğu öldükten kısa zaman sonra ölen insanlar var. Sanıyorum üzüntüden ölüyorlar. Allah korusun, çok büyük acı. Kabullenmesi imkansız. Yine eşi öldükten aylar sonra bile hâlâ her kapı çaldığında o geldi diyip koşan birini biliyorum. Yine eşinin öldüğü odaya senelerce girmeyen var. Annesi öldükten 40 sene sonra anne diye ağlayan koca koca adamlar var. Bana ölmüş yakını ile nasıl iletişim kurabileceğini soran oldu.
Haliyle ben insanların aslında ölümü kabullendiğine inanmıyorum. insanlar ölümün acısını 2 gün yasayıp hayata kaldıkları yerden devam ediyor diyorlar ama yalan. Bence insanlar ölülerini her gittikleri yere götürüyorlar. Bazen insanlara baktığım zaman onların ölülerini, acılarını ve ayrılıklarını peşlerinde sürükleye sürükleye gezdirdiklerini hissediyorum. Bence danalar gibi acı çekiyorlar ama sosyal iletişim denilen şeye zorlandıkları için belli edemiyorlar.
Neyse, ben ölüm diyorum. Çok gerçek ancak kabullenmesi çok zor.
