kazım koyuncu'nun ve tüm zamanların en iyi veda şarkısıdır.
hani bazen gitmek zorunda kalır insan. istemeden.. kendisi için değil.. gitmesi gerektiği için.. o'nun iyiliği için.. o istediği için gitmelidir. o'nun için o'ndan vazgeçmelidir. kalbi paramparça olduğu halde, tek bir parçası bile o'nda kalmamalıdır..milyonlarca parçanın hepsini o'na göstermeden toplar, yıllardır biriktirdiği gözyaşlarını zehir gibi acı bir tebessümün arkasına gizler.. vakit, kanırtan bir veda vaktidir artık. işte o anda söylenecek milyonlarca sözcük gelir dilinin ucuna ama hepsini çöpe atar..hoşçakal bile demek gelmez içinden. sadece "bu şarkıyı dinle tamam mı" der ve gider. gider.. ama artık hiç bir şey eskisi gibi olmayacaktır, paramparça kalbin her bir parçası her gün içine batacak, her gün bir damla gözyaşı kimse görmeden akıp, hatıraların üstüne damlayacaktır. artık hayat daha zor, renkler daha solgun, yürek daha ölgündür.
