başlarda sahnede realizm olayını abartıp dışsal bir gerçekçilik peşine düşmüştür. sahnede gerçekçiliği sağlayacak en küçük nesneleri bile sahneye doldurarak dramatik gerçekçiliği yakalamaya çalışmıştır fakat daha sonra bunların boş olduğunu keşfedip içsel gerçekçiliğin önemli olduğu konusunda karar kılmıştır. yani realizme etraftaki objelerle veya vsevolod meyerhold'un çabaladığı gibi karmaşık sahne sistemleriyle değil ancak oyuncuların oyunun gerektirdiği duygusal ruh hallerini oluşturabilmeleriyle ulaşulabileceğini iddia etmiştir. (bkz: method acting)
