Hep garipsedim bu insanları, hakkını arayamamalar, yapmacık tavırlar, her gün kullanılan farklı bir maske, açık aramalar, güvenilmez olmalar, haksızlık karşısında susmalar...ama sorsan en iyisi de onlar. insanların her gün mutlu görünmeye çalıştıklarını fark ediyorsun ama iliklerine kadar hissediyorsun onların da mutlu olmadığını. Bir şey oldu bizim insanlığımıza son yüzyıllarda. Çok az insanda gerçekten nahiflik ve sevgi kaldı, onlar da zaten kendilerini ruh emicilerden korumak için kamufle ediyorlar maske takmadan. Yaralanınca kanını emmek için bekleyen sözde ''yakın'' çevre, en ufak ayrışmada bağları kesen ''arkadaşlar'' varken insanlık hakkında iyi konuşamıyorum. iyi insanları kandırıyorlar bazen, o güvendikleri; kale gibi gördükleri yuvalarından çıkartıp işlerine gelince yumuşak karınlarına saldırıyorlar. bazılarımızı böyle kaybettik işte, kimisi intihar etti, kimisi hayata küstü. Aşka bile aptallık diyebilecek boyuta geldiler hatta, sanki günlük hayatımızda yaptığımız çoğu şey aptallık değil gibi. Aşk insanın en özünde olan saflığı dışarı çıkartırken hemde, en zararsız haliyle sevgiyi vücuda hakim kılarken.
