dün akşamdır. hem hüngür hüngür ağladığım, hem de kahkahalarla güldüğüm, hem şaşkınlıktan kalakaldığım, hem de çılgınlar gibi yerimde duramadığım...
1 gündür yazmamaya çok direndim ama artık dayanamayacağım ya, sokağa çıkıp bütün gördüğüm insanlara şu virüslü günde dahi sarılıp anlatasım var, kıpır kıpırım sözlük. birisi çıksaydı da deseydi 2 paralel çizgiyi yanyana görmek seni çok mutlu edecek... tarifini etmeyi çok isteyip, bütün çabalarımın boş olacak olması... biliyorum saçmalıyorum ama hayatımın hiçbir evresinde bu derece saçmalamak da istemedim. neyse, neden bilmiyorum, hiçbirinizi tanımıyorum ama hepinizi çok seviyorum, diyesim geldi, kendime engel olamıyorum. neyse daha fazla uzatmadan
