Acı.
Hiçbir zaman paylaştıkça azaldığına şahit olmadım. içimde derin yara olan ne varsa;
-Hastayım dedim, kolundaki yaraları gördüm. Meğer diyalize giriyormuş.
-Ölüm dedim ne acı, annesini kaybetmiş bana domatesleri doğrarken söyledi.
-Parasızım dedim, eve ekmek götüremediği bir gün intaharı bile aklından geçirmiş.
*bizi biz yapan ne varsa, aslında en derin yaralarımızdan ibaret. Ve ne zamanki o acıları dindirmeye çalışsak, daha acısıyla karşılaşıyoruz.
Çoğalıyor
ve çoğalıyoruz.
Durmuyoruz.
yani aslında
“acılar paylaştıkça azalır, Sevinçler çoğalır” diyen her kim varsa;
o şairler, şarkılar, anneler, babalar... bence yanılmış olmalı bir yerlerde.
Birileri bize sadece, her acının bir şekilde aynı olduğunu kanıtlamaya çalışıyor. Ötesi yok.
