üşüyecek diye korkuyorum. koltuktaki sarı şalı uzatıyorum. istemiyor. "kolay kolay üşümeyiz biz. bende hala iskandinav kanı var". diyor gülerek. konuşmadan oturuyoruz. piyanodan yayılan müzikle dans eden kadını hayal ediyoruz ayrı ayır.
ayakları tam önümde duruyor. kısa cilasız tırnakları, iri parmakları içimi kımıldatıyor. uzanıp tutuyorum ayaklarını. gıdıklanmıyor. piyano sesi iyice yükseliyor mu, yoksa bana mı öyle geliyor? ellerim boya içinde, rengarenk. ayaklarından bacaklarına, kalçalarına uzanıyorum dokunduğum her yerde ellerimin izi kalıyor, rengarenk.. yaklaşıyor. öpüşüyoruz. stüdyonun çıplak zemininde sevişiyoruz.
kadın oluşundan böylesi tat alan, bunun bilincinde, bu güvenli dişiliği kanımı ısıtıyor. ateşim yükseliyor bu yüzden.
yanyana uzanıp, tavana bakıyoruz sonra. el ele yatıyoruz. ben de üşümüyorum artık. grieg'in "sıla özlemi" çalıyor. piyano sanki bir at arabasının dolu dizgin temposunda eve koşuyor. memlekete...
else elimi kaldırıp, terli memesinin üstüne bastırıyor. onu çok yakınımda hissediyorum. yanı başımda oluşundan çok daha fazla yakınımda. memesi elimin altında eziliyor.
