kendi yaptığım nar şarabından bir kadeh elimde, günün yorgunluğu saçlarımın tellerine dek sinmiş bir halde, televizyonun karşına geçmiş, yatmadan önce aptal aptal beyaz cama bakıyordum. renkler ve sesler karmakarışık doluyordu kafamın içine. hiçbir iz bırakmadan akıyordu dışarıya doğru derimin gözeneklerinden hızlı hızlı.
bu uyuşuk beden ve ruh halimi, kafama takılan ve farkına varmasam da uzun süredir zihnimi meşgul eden bir soru aniden kendine getirdi; hayattaki resmim nedir? ne kadar net ve ben tam olarak kimim?
yıllar boyu hayata dair ne kadar hayalim ve hedefim varsa "gelecekte bir gün" diyerek erteliyordum, bütün yaşayacaklarımı. uzakta bir yerdeydiler ve ben, o "ben" olana bir gün ulaşacağım sanıyordum hep.
oysa netleşen ve biten bir resmin sancılı doğumu ardından, uykusuz gecelerin, kilitlenip kalan gündüzlerin hepsini unutturacak tarifsiz bir duygusal doyum, ılık bir dinginlik yaşanır ki, sanatçıyı yaratmaya iten bu düşünsel orgazmdır aslında.
yaratısıyla kafasında imgelediğine biraz yaklaşan sanatçının eserini tamamladığında yaşadığı bu kısacık sarhoşluk ve zenginlik başka hiç bir şeyle kıyaslanamaz.
ama o gece, kafamda yarım yamalak tasarladığım fakat asla bitiremediğim hayattaki duruşuma dair resmime şöyle bir bakınca, resmini tamamlayabilmiş sanatçının hisleri ile kıyaslanınca tedirgin hissediyordum. ne tatsız bir duygu! demek ki benim bir resmim yoktu. hiç başlamamıştım ki, nasıl olsun.
