bazı bozuklukların tanımı olmaz. bazı duyguların tanımı olmaz. bu yüzden tanımı olanlardan daha yoğun etkiye sahipler.
konuşmak için birinin umrunda olmasına gerek yok. herkes kendi yaşadığı şeyden sorumlu.
diretmeye gerek yok, kafada kurulanla gerçekler daima farklı çiçek kalbi. özellikle konu bir insansa.
hala kendi kafamdaki modele küfürler ediyorum. çünkü ben değeri gerçekten bu şekilde öğrenmemiştim.
değer kavramının herkese bu kadar farklı öğretilmesini de anlamıyorum. diller çok farklı olsa bile karşılıkları sayesinde çoğu şeyi anlıyoruz. ya da benzetmeleri oluyor.
gerçekten neye değer göstereceğini karamsarlıkla düşünen, ya da belirsizlikler arasında insanları yoran kişilerle mi aynı hayattayız?
