Kadın otizmlileri izlemeyi çok yorucu bulduğum için beni aşırı zorlamış enfes film. Sonunu getirmek benim için aşırı zor oldu. Bir daha izleyemem ama biliyorum, beynimde sürekli gösterim halinde olacak sahneleri.
Çok kıskandım. Seyrederken içime bir öküz oturdu, kaldı öyle. Hiç bu kadar hüzünlendiğimi hatırlamıyorum. Annenin çocuğundan vazgeçmemesi, akıl hastanesine yatırmak yerine ona destek olması, ona hiç saRılmayan çocuğunu sevmeye devam etmesi zoruma gitti, yalan yok. Anneyi ekrandan çekip alıp sarılmak istedim. Keşke benim annem olsaydı.
Bunun yanında tüm insanların izlemesi gereken bir film bu. Öğretmen olsam çocuklara zorla izlettirirdim. Otizmli bir çocuk, arkadaş, sevgili, kardeşe sahip olmak mümkün. Haliyle çok yol gösteren bir yapım. Otizmlilerin ne kadar kırılgan olduğunu anlamak ve desteklendiği zaman neler başaracağını görmek için bile izlemek gerekiyor.
Seni seviyorum temple grandin. Umarım cennete gider, yaramazlık yaptığımız zaman başımızı sallaya sallaya güler, seninle hamamböcüklerinin hareketlerini izler ve onları pembe yaparız. Kalp sen ben.
