günlük işler ve geçici işlerden kazandıklarım pek bir şey hissettirmemişti açıkçası ama ilk düzenli işime girip, ilk bir ay çok fazla zorlanıp, ayın sonunda işi becerebilmeye başladığını hissettiğin anla eşdeğer yatan maaş anı çok özel bir duyguydu. tabi bu özel olma durumu ilüzyon gibiydi çünkü pek çokları gibi tonla borcun içinde çalışmaya başlamıştım. gidecek bir yeri vardı paranın. bunu düşününce canın sıkılıyor çünkü o parayı ilk gördüğünde bu sarfettiğin emeğin karşılığı olarak güzel bir ödül duygusu da beraberinde geliyor. tabi asıl özel olan bu emeğin sonunda kazandığın parayla biriktirdiğin borçlarını kapatabilmek hissi. en az bunun kadar güzel olan da borçlarını kapattıktan sonra yatan ilk maaşın hissettirdiğidir ama o başka bir başlığın konusu.
