eylem değil, direniştir. eylememiş direnmiş ve iktidarın şirazesini kaydırmışlardır. inanmayan o günden beri iktidarın kendisini nasıl kaybettiğine, her hareketlerinin nasıl şaibelere konu olduğuna ve korkuyla içlerinde ne varsa dışarıya çıkarmak zorunda kaldığına bakabilir. artık yalandan da olsa demokrasicilik oynayamadıkları gibi bütün ortaklarını da sil baştan yenileyip kimin aslında ne olduğunu açığa çıkaracak kadar dengeleri bozuldu. parti başkanları birkaç ülkeden başka bir yere gidemez oldu, çünkü istenmiyor. o zamanın bazı parlak bakan ve bürokratları bugün ülke dışına bile çıkamıyor, çünkü kendilerini koruyabilecek bir zırhları yok artık.
henüz başlarına birşey gelmemiş olması, daha sıkıca iktidara sarılmaları kimseyi yanıltmasın. birşeye o kadar sıkı sarılırsan ya kırarsın ya da nefessiz bırakırsın. ama o kırdığın ve boğduğun şey dayandığın en son şeyse işte o zaman vay haline.
