sisifos, tanrılar tarafından cezalandırılarak, büyük bir kayayı dik bir tepenin zirvesine çıkartmakla görevlendirilir. “peki” der ve yola koyulur, ancak kayayı tam zirveye ulaştıracakken, her seferinde elinden kaçırır onu ve her defasında her şeye yeniden başlamak zorunda kalır.
“ama olsun” der sisifos, cezasını bilinçli olarak kabullenir; tekrar aşağıya yuvarlanacağını bildiği halde, kayayı bütün gücüyle yukarı taşımaya devam eder. albert camus saçma, yani absürt kavramını işte bu noktada tanımlar: boşuna olduğunu bildiği halde direnen insan. çünkü yaşamın anlamı, hayat anlamsız olsa ve yenilgi daima tekrarlansa bile kötülüğe direnmektir.
camus ölümü tercih etmek yerine yaşamı anlamayı, algılamayı daha kıymetli görür. sonu zaten belli olan bir yaşamda nelerle karşılaşacağımıza sırt çevirmenin korkaklık olduğundan bahseder ve bazen yaşamak için, intihar etmekten daha çok cesaret gerektiğini söyler.
“gölgesiz güneş yoktur.” der camus. ve ekler: “tepelere doğru tek başına didinmek bile bir insanın yüreğini doldurmaya yeter. dolayısıyla sisifos’u mutlu olarak tasarlamak gerek, çünkü sisifos, yazgısının üstündedir ve kayasından daha güçlüdür aslında.”
çünkü varoluşunu kendi ellerinde tutmaktadır ve devam etmektedir! evet hayat bazen acılarla doludur, hatta anlamsızdır da, ancak yaşamaya değerdir. çünkü sadece yaşamaya devam etmek bile başlı başına önemli bir başkaldırıdır aslında.
