kronik ve vazgeçilmez yalnızlıkların tek arkadaşı. şarkılarıyla sürekli konuşur. konuşmazsa müzik aleti çalar. bak gene konuşuyor. "ulu tanrım hangi kulun dayanır bu sonsuz acıya" diyor. hiç cevap vermeden dinliyorum. üzülme falan desem faydasız. seviyor böyle olmayı. bende onun bu halini seviyorum. hele hüzünlü sözlerinin arkasında çalan hızlı ritmler beni alıp götürüyor. bir bakıyorum ki sakarya - bolu arasında akıl almaz hız yapan bir makinanın içinde, ayağım gaz pedalında bastıkça basıyorum. o hala konuşuyor. "ilk gözağrımsın sen hayatımsın" bunun sohbeti bitmez. bitmesin de, o anlatsın ben dinleyeyim.
