Valla Etrafımda ısırmadığım, kırıp dağıtıp dökmediğim kimse kalmadı. O yüzden pek sevilmem. Hiç Dert değil. Bazen haklıydım bazen de (çoğu) haksız. Neticede hayat devam ediyor, en azından bu süreçte iyinin kötünün doğrunun yanlışın ne olduğunu az buçuk da olsa öğreniyorsunuz ve aynı hataları asgari de olsa (gönül ister ki azami olsun) gayret sarfedip tekrar yapmamaya uğraşıyorsunuz. Taktir bize ait değil. "işlerin hayırlısı vasat olanıdır" sözü mucibince orta karar iyidir. Fazla iyi olsaydık zaten şuan yaşamazdık..
