--spoiler--
başlarda alper'in ada'ya yaptığı (elini öpmesi, yanında biriyle uyumaya alışık olmaması falan) şeylerde biraz kendimi buldum, hatırladım. onlarla ve müziklerle geçti 1. yarı. sonra 2. bölüm geldi, alper salağı ayrılmak istiyorum dedi, roller değişti. ada'ya yakın buldum kendimi, gözlerim doldu onun o haline. son sahne gelip çattığındaysa ağlıyordum bildiğin, sabah sabah insan da yok, salya sümük ağladım yeminlen, hıçkıra hıçkıra böyle. bakıp da ne ada'ya ağladım ne alper'e, kendime ve yarene ağladım ben. herşey taze olunca koyuyor insana. bu arada arkamda oturan liseli gruba da selam ederim burdan, bi türlü çıkmadınız anasını satayım sonunda önce ben çıkmak zorunda kaldım o gözlerle.
--spoiler--
