ailem yani anne babam uzun bir yere gidince, hazır dolaba konulan yemeği ısıtmak yerine hep dışarıdan bir şey söyler tak 15 dakikaya gelir, karnımı doyururdum. sonradan pişmanlık hissi gelir hüzünlü hüzünlü anneciğimin yaptığı yemeğe bakardım. geçen yaz bir dönem tek başıma yaşamıştım, yalnızlığın sürekliliği iyi değilmiş bunu anladım. iyi taraflarını göz ardı etmedim tabii de süreklilikten kastım.
