john wick'in yaratıcısının kaymağını yiyip bitiremediği enfes film. Her yıl 9394 kez izler, aksiyon sahnelerinde ayağa kalkıp alkışlar ya da kahramanların kendi içlerinde korkunç acılar çekiyor olmalarına ağlarım. Duygudan duyguya sürüklemesine hastayım.
Polislerin, kahramanın bilgilerine izinleri olmadığı için ulaşamadığı, onun adresi ile beyaz saraya tehdit mesajı gönderdiği zaman bilgilerinin kendilerine aman dikkat edelim diye ulaştırıldığı, evini basan insanlara cüzdanını açık çekilde uzatan (ki böylece cüzdanıyla tehdit amacı ile çekilen bıçağı kapar), silah ateşlendiği zaman gözünü kırpmayan, askeri istihbarat biriminde adam kaçırma, bombalama, suikast gibi konularda uzmanlaşmış, eski dövüş eğitmeni, bir insanı dövmeden ve öldürmeden hemen önce uyaracak kadar kendine ve gücüne güvenen tek gözü görmek için yeten eski özel hareket ajanı ile dünyada seveceği kimse kalmayacağı için komşusundan nefret edemeyen bir çocuğun aşırı acıklı hikayesidir bu film.
yalnızlaşmış, duygularını göstermeyen, hayatta hiçbir amacı olmayan, insanlara ihtiyaç duymuyor gibi görünen güney koreli erkek kahramanların, konu sevdikleri tek insan olduğunda yüzlerce insanı öldürebiliyor olması, kendi hayatlarını tehlikeye atabilmesi ve aslında kendi hayatlarını onlara birazcık sevgi veren o insanın hayatından daha önemsiz tutması faforiş konum olmuştur hep. Üstüne yine toplum eleştirisinden çekinmeyen, çocuk için annenin ne kadar önemli olduğunu anlatan, annelerin çocuklarını düşünmediği anlarda çocukların annelerini sevmeye devam ettiğini çarpıcı şekilde gösteren, başarısız polis eleştirisi ve organize suç örgütleri hakkında korkmadan elestiri yapan klasik güneyli filmidir ki yalanasıdır.
Ve son olarak; yarın için yaşayanın bugün için yaşayan karşısında hiçbir şansı yoktur. Ben sadece bugün için yaşarım. Ve bu ne kadar korkunç bir şey size göstereceğim.
Ve daha son olarak; yine de senden nefret etmiyorum. Eğer senden nefret edersem dünyada sevecegim kimse kalmaz.
