Filmin yönetmenliği steve mcqueen'e , senaryosu john ridley'e ait. Yapımcılarından biri brad pitt (ki kendisinin de küçük ama önemli bir rolü var), ve gerçek bir hikayenin senaryolaştırılmış hali.
Film kendini adım adım, emin bir şekilde ve acele etmeden işliyor, ve her ayrıntı ile ağzınıza sıçıyor.
Oyunculuklar ayrı ayrı çok başarılı ve karakterlerle sevgi-üzüntü-acıma-nefret ilişkisini çok iyi kuruyorsunuz. Kötü karakterler bile bağ kurulabilir. Bu yüzden zaten o korkutucu hissi verebiliyor.
Film sizi düşünmeye itiyor, sınıf farkı - kölelik - dibe batış - ve kurtuluş konularında bir çok noktayı düşünürken buluyorsunuz kendinizi. Ve dehşete düşüyorsunuz;
"Ulan... Bir zamanlar dünya böyleydi. Düzen buydu." diye.
Sizden güçlü bir kötülüğün karşısında acizsiniz, evet. Ama bunun asıl dehşete düşürücü tarafı, bu kötülüğün "normal" olarak algılanması.
Ben şunu sordum mesela; "ben bu filmi neden 2020 senesine kadar izlememişim?"
