ilginç bi ironisi vardır hayatın. insan aklının alamıyacağı kadar...
hep büyümek istenir küçükken; daha tam büyümemişken de küçülmek, eski günlere dönmek... değil midir öyle? küçükken kızlardan nefret edersiniz, uzak durmak istersiniz hep onlar başka varlıklarmış gibi... büyüdüğünüzde ise vurulmuşsanız eğer onlardan birine yanınızdan hiç ayrılmasın istersiniz.
ya peki hayatın verdiği sıkkınlık? "çok sıkıldım" deriz hep. daha fazla söylediğim bi söz hatırlamıyorum. varsa da hoşgörsün beni şimdilik...
aslında sıkılmadığımız, zevk aldığımız şeyleri yaparız. bi süre sonra onlardan da sıkılırız ama, onları yapmaktan keyif almayız.
ilginç bi ironisi vardır hayatın. insan aklının alamayacağı kadar...
bak benimki de almadı, anlatamadım size onu.
