bazen çok seversin; sanırsın ki dünyada her güzel söz onun üstüne, her mutlu an onun öznesi olduğu anlarda yaşanıyor. bilirsin, ondan başkası yok aşka! ama o çok sevilen acı vermeye başlar bir süre sonra. baldan tatlı zehrinin öldürmediğini ama süründürdüğünü, kendine saygını kaybettirdiğini görürsün. kangren olmuş o uzvu kesmek zorunda kalırsın ölmemek için. sonuçta önce can, sonra canan; maalesef.
biter, gidemezsin ondan. çünkü ayrılsan da sevgin bitmemiştir. neden bitsin ki? ayrılık da sevdaya dahil değil mi ki? hayat bu ya, ayrılır bir gün yollar ve herkes kendi yönüne yürümeye başlar. o anlarda bile, sevgi gerçekse vazgeçememek lazımdır, vazgeçmemek. çünkü sevmek illa ki birlikte olmak demek değildir. olmamalı da zaten...
