Bir baba sadece evladına mı ağlar ? Babadır o. Ne acılara , ne kötü günlere göğüs germiştir. Kendi babasının ölümüne ağlamamıştır çocukları onu o halde görmesin diye. Babadır o. Güçlüdür. Ağlamamalıdır. Ağlamamıştır da. Çocukları onu o yüzden hep tepesine kar yağmayan koca bir dağ gibi görmüşlerdir. Ne zaman ki hayatının en büyük değerini kaybetmiştir ; kendisini de kaybetmiştir. Değil gözyaşı dökmek ; hıçkıra hıçkıra ağlamıştır. Hayatının son 42 senesi gözünde canlanmıştır. Ama başrol oyuncusu cansızdır. Ağarmış saçlarıyla , masmavi gözleriyle ona bakmamaktadır. Elleri varmamıştır toprağa koymaya. Oğluna düşmüştür bu görev. Onlarca insanın içinde yaşına bakmadan tekrar tekrar ağlamıştır. Geride kalanlar , gidenin verdiği acıyla değil , kalanın hüznüyle hüzünlenmiştir. Giden elbet bir gün gidecektir. Kalan nasıl sabredecektir !
Bu saatte böyle bir entry belki biraz acıklı ve duygu sömürüsü oldu ama babanın gözyaşları zaten böyle bir şeydir. Allahtan hastalara acil şifalar , gidenlere rahmet , kalanlara sabır diliyorum. **
