annemle babamın ayrıldığı ve benim üniversiteye giriş sınavına hazırlandığım senemdi. Ygs lys çalışıp dershaneye gidiyoruz. ailemin dağılmasını anlamak, alışmak oldukça büyük ve ağır bir olguydu. her değişim gibi kolay olmuyor çünkü 18 sene olan bir düzenin var.
normale göre daha donuk geçirdiğim bir sene. sıfır sosyallik, derslere çoğunlukla gitmeme çoğunlukla ödevleri geçirerek yapma gibi sıkıntılar. ne arkadaşlarım ne ailem kimse dönüp de sende bir sıkıntı mı var, olmadığın biri gibisin demedi. özel hayatımı bilmeyen ve yarım yamalak derslerine gittiğim edebiyat hocam gözlerimin içine çok anlamlı bakıp, hayatında yolunda gitmeyen şeyler mi var diye sormuştu.
bunu ben daha kendime soramıyorken birinin bendeki bu değişikliği fark etmiş olması telaşıyla hayır diye cevap verdim. her gece o hocamın karşısına çıkıp kendimi anlatma hayalleri kurardım.
hiç gerçekleştirmedim. hayatta aktif biri değildim çünkü. hiçbir şey paylaşılamamış olsa da durumu iyi olmayan ya da farklı olan birini fark etmeniz çok özeldir.
elbette ergenliğin getirdiği yalnızlık da vardı. sebeplerini düşünsek buluruz. sebeplerini düşünmeden bir insanı değerli bulup fark etmeniz her şeyin ilk adımıdır bence.
kendisine kalbimde yıllar sonra da unutamadığım bir şefkat dolu hüzün yarattığı için teşekkür ederim. ihtiyacım olan biraz fark edilmek, biraz görülmekmiş. biraz olsun durulttuğu için bu ihtiyacımı. harika bir öğretmen olduğu için de.
bu arada keşke konuşsaydım. sıkıntılarımdan utanmasaydım. babamı görmediğim bir evde uyanmak çok zor diyebilseydim. annemi üzgün gördüğüm her an kahroldum deseydim. ergenlikte dışlanır mıydım, evet. kendimi daha güçlü bulur muydum, evet. değerliydim ve ben aile durumlarımdan farklı bir bireydim.
toplumun düşünceleri sizin sağlığınızdan önemli değil. paylaşın. zor yaşantılarınızı paylaştığınıza hiçbir zaman pişman olmazsınız.
