"Gitmenin bir mevsimi var, gelecek olanı beklemenin bir mevsimi. Bir mevsimi var bomboş bir gökyüzü gibi beklemenin."
Uzun yıllar bu üç cümlenin "büyüleyici" etkisinde kalmışım. Halbuki Tatar Çölü'nde Dino Buzzati bu görüşü inceden inceye eleştiriyor. Kendi Bastiani kalemizde, içimizdeki Giovanni Drogo kişiliğimizle sürekli bekliyoruz. Alışkanlıklarımızdan, rutin hayatlarımızdan, sıradanlıklarımızdan vazgeçemiyoruz. Böylece hepimiz kendi Bastiani kalemizin yüksek burçlarından Tatar Çölü'müze bakarak gelecekle ilgili hayalarimize yelken açıyoruz. Halbuki gelecek içinde bulunduğumuz şuanda.
Ama ne yaparsak yapalım "hiç birimiz özel" değiliz hakikatini yüzümüze şamar gibi vuruyor Dino Buzzati.
Alışkanlıklarımızın bize sağladığı konfordan kolayca vazgeçemeyeceğimizi ve bu yüzden hep bir gelecek beklentisiyle yaşadığımızı, böylece yavaş yavaş çürüdüğümüzü anlatan, oldukça gerçekçi ve bir o kadar da rahatsız edici bir şah eser.
