büyük sorun aslında türkiye'de ırkçılığın olması değil, normal kabul edilmesi. yanlış anlaşılmasın, ırkçılık elbette felaket bir düşünce biçimi ve toplumsal bir virüs; bunun nelere yol açtığının tarihsel ve güncel kayıtları ortada. ancak bundan daha tehlikeli olan vaziyet böyle bir düşüncenin "kabul edilebilir" hale gelmesi. türkiye'nin sorunu da bu: hemen herkes ırkçılığına bir bahane bulabildiği gibi bir de bunu saklamak ihtiyacı bile hissetmiyor.
batı ülkelerinde de gizli ve açık gözlemlenen bir ırkçılık var, ancak bu düşünceyi takip edenler açık açık bunu dillendiremiyor, çünkü toplumda bunun kabul görmeyeceğini pekala biliyorlar. oysa türkiye'de devletin en üst kademesinden sıradan vatandaşa kadar, sokaktan televizyon ekranlarına her platformda insanlar ırkçı düşüncelerini bangır bangır ifşa edebiliyor; çünkü birincisi söylemlerinin ırkçı olduğundan habersizler, ikincisi bu söylemlerinin bir yaptırımı, ayıplanması veya dışlanma korkusu yok.
denebilir ki, "açık olsun, gizlenmesi daha iyi değil mi?":
düşüncelerin var olabileceğini bilmek birşeydir, ama bunların yoğun biçimde ifade edilmesi başka birşeydir. eğer bir düşünce, her ne olursa olsun, çok sık ve geniş toplum kesimlerince tekrarlanmaya başlarsa artık normal hale gelir. türkiye'de olan hadise tam olarak budur.
