insanı ne zaman hatırlasa ağlatan, kimsenin başına gelmemesi temenni edilen intihardır, kahpedir bütün intiharlar gibi.
en yakın arkadaşımdı bu adam benim. aynı evi paylaşıyorduk, bir arkadaşımızla daha. öğrenciydik. parasızdık ama mutlu bir öğrenci evi tablosu çiziyorduk. her öğrencinin bilindik dertleri bizim de başımızdaydı.
genelde iyi anlaşırdık. ama bir gün ihtilafa düştük. bulaşık sırası yüzünden birbirimize girdik. o diyordu "sen yıkayacan", ben diyordum "naaahh! ben daa dün yıkadım sen yıkaycan asıl". aslında sıra bendeydi gerçekten de, çingenlik yapıyordum işte bakmayın. nereden bilebilirdim ki olacakları?
tartışma durulacağı yerde daha da alevlendi. nerdeyse yumruk yumruğa giriyorduk. üzerinde yeşil bir şort vardı kankamın. hışımla odadan çıktı ve balkona doğru yöneldi. ben çok siklemedim. "az sonra eşşek gibi gelcek, mecbur amına koyim" diye geçirdim içimden.
balkondan boşluğa bırakmış kendini ufacık bir tartışma yüzünden. alt komşu bi karaltının geçtiğini görmüş. hemen aşağıya bakmış. kankam yerde yatıyormuş, upuzun.
benim durumdan haberim yok. aradan on dakika geçti kapı çaldı. bizim hıyar küfrede küfrede çıkıyo merdivenleri. meğer intihar etmemiş. balkonun korkuluğundan düşmüş aşağı. ikinci kat zaten, nereye ölüyon amına koyim intihar etsen bile?
işte bu olayı hatırladıkça ağlarım hep. ama gülmekten ağlarım. düşündükçe mideme kramp girer, katılırım. ve hiç anlamam neden sözlüklere "annenin ölmesi", "babanın ölmesi", "dayının ölmesi", "teyzenin ölmesi" vs... gibi başlıklar açılan ve altına da ajitasyon yapılan entrylerin hep en beğenilenlerden olmasını....
