Evde kendim yapıyorum yoğurt. Pazarcı tanıdık abilerden meyve alıyorum. Ki tanıdık abi demek meyvenin en güzellerinin seçilip verilmesi demektir. 5 yaşında sana meyve verip yemeni izleyen adamlar 30 yaşında halinin meyve almasına son derece duygusal yaklaşıyorlar. Çok özeniyorlar. Sonra ben bu meyveler ile ev yapımı yoğurdu birleştiriyorum. 3 kaşık sonrası bırakıyorum. Çok temiz bir tat bu. Sahiden temiz. Ferah ve temiz. Bana göre değil.
Ama dost meyveli yoğurt öyle değil. Başka markaları denedim yine yarım bıraktım. Dost meyveli yoğurttan yarım kilo yerim. Çünkü yoğurt ferahlığı ve meyve tazeliği yok. Pis bir şey yemiş gibi hissediyorsun.
Bana kimse onların gerçekten meyve olduğuna inandıramaz. Değil. Ya boyalı garip maddeler ya da çürük, ezik ve çöpe atılması gereken meyveler içine atılmış. Aralarda ağzına meyve hariç bir şey daha geliyor ama ne belli değil. Hafif kıtırık bir şey. Yoğurt zaten yoğurt gibi değil. Şekerli bi de. Ve bunların birleşimi korkunç bir uyum yakalıyor. Çok çok acayip bir şey bu yoğurt.
