Hani insan bazen gökte yabancı bir cisim görür de gözlerine inanamaz ya, yanındakine, “Benim gördüğümü sen de görüyor musun? ” diye sorar.
Ben de seninleyken gözlerime inanamıyordum. Kulaklarıma inanamıyordum. Vücudumdaki hiçbir hücreye inanamıyordum.
Kimseye soramıyordum da “Benim gördüğümü sen de görüyor musun? ” diye.
Seni unutma fikri bile, sana kavuşma umuduna bağlanıyor içimde.
Senden kaçış varsa bile kurtuluş yok Şebnem.*
Geçen sene bu vakitler çok saygı duyduğum birine hediye etmiştim. Ertesi sabah kitabın ortalarından bir fotoğraf yollamıştı. Müthiş güzel bir histi. Hediye etmek için, karşıdaki gerçekten doğru kişi ise, mükemmel bir kitap.
