robert de niro'nun aşmış performans sergilediği, jake la motta'yı sadece canlandırmadığını aynı zamanda yaşadığını düşündüğüm aşmış filmi. unutulmaz sekanslarıyla bence sinema tarihinin en iyi filmi. martin scorsese'nin de en iyi yapıtı olduğunu düşünüyorum. unutulmaz diyaloglara sahiptir;
"heeyy Ray!aşağı indiremedin.hiçbir zaman beni indiremezsin.anladın mı?hala ayaktayım.görüyor musun?"
sadece bir film değil, sanat eseri bu. siyah beyaz çekilmiş olması da ayrı bir coolluk barındırıyor. sinemaseverler anlamıştır ne demek istediğimi. *
--spoiler--
jake la motta karakterinin bilerek kaybettiği maçtan sonra soyunma odasında ağlayışı, abisine sarılıp öptüğü sahne, hapishanede tek başına sinir krizi geçirdiği sahnede robert de niro yine oyunculuğunun zirvesindeydi.
--spoiler--
