çağan ırmak'ın güzel yüreğinden çıkan, yine yeniden yaralarımıza tuz basan güzel film.
öncelikle söylemem gerekiyor ki; babam ve oğlum'un yanından bile geçemez. ama bu iki filmi de kıyaslamak ne kadar mantıklı orasını bilmiyorum. kafam allak bullak. filmi birkaç saat önce izledim. adam gibi düşünemiyorum açıkçası. birçok karesinde kendi yaşanmışlıklarımı görmek içimi acıttı. film bittiğinde, majestic'ten çıktım. yalnızdım. istiklal'e doğru inecekken vazgeçtim. arka sokaklara girdim. belki kaybolurum bende diye. kafama kapşonumu geçirdim, kimsenin yüzüne bakmıyordum. kuzenim demişti "o filme yalnız gitme. ismini anmak istemediğim o adamı hatırlatır sana. sizin yaşadıklarınızı gördüm filmde" diye. dinlemedim. bende ıssız bir adamla tanıştım. bağlanma sorunu olan, canı isteyince basıp giden... mutluluğun tavan yaptığı sırada beni sert zemine itip düşüren bir adam. seviştikten sonra arayıp sormayan, "boğuluyorum ben böyle seninle"ler. hep aynı sözler, "seni mutlu edemem... biz çok farklıyız"lar ve seviyorum, aşığım ayakları...
bu herkesi incitmeyecek bir film. eğer terk edilmediyseniz veya en sevdiğinizden darbe yemediyseniz * sizin için bir şey ifade etmeyebilir. ama ne yazık ki aşk romantik komedilerde ki gibi değil, öyle bitmiyor. özellikle o son sarılma sahnesinde çok feci oldum. o kadar gerçekti ki, hıçkırarak ağlamak istedim. sıktım kendimi. başıma ağrılar girdi. böyle mi olmalıydı yani? yarım mı kalmalıydı? niye birlikte olamadılar? bir sarılma sahnesi o kadar mı bizden olur be çağan! izleyicilerin hep yanında canım benim. canımsın... teşekkürler bu filmi bize adadığın için. seni seviyorum...
