Çok sevdiğim bir söz var;
"Karanlığa sövüp sayacağına, kalkıp bir mum yakmayı dene" diye.
Bu sözün temelinde her ne kadar çabalamanın önemine vurgu yapılsa da, o motivasyonu yakalayabilmenin dahi hayal kurabilmekten geçtiğine inananlardanım.
Zira bir yandan hayal kurarken, diğer yandan kendine sürekli "yapamazsın, kendine gel, haddini bil" şeklinde ihtar çeken bir bünyenin, içeriği ne olursa olsun kurduğu hayalin peşinden gitmediği müddetçe kendini layık görmediği ancak temelde ulaşabileceği hiçbir noktaya ulaşamayacağı düşüncesindeyim.
insan önce kendini özgürleştirmeli, hayal kurabilme özgürlüğünü ve hakkını sonuna kadar kullanabilmeli, kendini bundan mahrum görmemeli ve sonu hayal kırıklığı olsa dahi bunu edinilmiş yeni bir tecrübe olarak görmeli ve hayalinin peşinden gitmekten vazgeçmemelidir.
Sonuç olarak;
Kurduğunuz hayallerden ve başkalarına kurdurduğunuz düşlerden, verdiğiniz ümitlerden asla vazgeçmeyin, vazgeçmeyin ki belki de bir insanın elinde kalan tek yaşama umudu olan hayal kurabilme özgürlüğünü elinden alıp kimseyi umutsuzluğa terk etmeyin.
