Hayata karşı motivasyonunu kaybetmek herkesin hayatının belli dönemlerinde başına gelebilecek olağan bir şeydir. Psikolog değilim ama bir yakınını kaybetmek, işsiz kalmak, hastalanmak gibi süreçlerin insanı ne kadar yıpratacağını biliyorum.
Bana kalırsa acının büyüklüğüne göre kendinize zaman tanıyın. 1 gün 2 gün hiçbir şey yapmayın, ağlamak istiyorsanız ağlayın, perdeleri çekin uyuyun ancak kendinize tanıdığınız zaman dolunca hayata yeniden sarılın. Biliyorum çok zor olacak ilk zamanlar bacaklarınız titreyecek el freni çekili araç gibi zorlanacaksınız. Ama zorlayın. Hiç bir acı sonsuza kadar sürmez. içinizden gelmese de mücadele edin. Bir zaman sonra el freni inecek ve siz yol alacaksınız. Boş laf değil ciddi söylüyorum herkes bu hisleri Yaşar ancak bu hislerde mücadele edenler kazanır. O hayatını süper gördüğünüz insanların da acıları var ama maç bitmeden mücadeleyi bırakmayın. intihar çözüm değildir.
