geldik bir başka zihniyet başlığına daha. "öpüşüp sevişmeyi ahlaksızlık saymak/sanmak"tan farklı bir olgu buna sahip olan zihniyet. önemli olan bunu ahlaksız olarak algılamak değil bunu algılayan zihniyetin/kişinin ruh hali ve dünya görüşü.
ben anlamıyorum bu tür insanları, hele sağıma soluma baktıktan sonra hiç anlamıyorum. sevmek sevilmek, akabinde sevgiyi belli etmek, dokunmak, öpmek, öpüşmek bunlar güzel duygular ve her insanın (insan diyorum) dilediği, biriyle yaşamak tatmak istediği şeyler, en doğal hakkı olarak.
bakın cinselliği ahlaksız sayan zihniyet demiyorum. sevişip öpüşmekte cinselliğe giriyor ama türkiye şartlarında bir yerde veya kültürde diyelim, şart şurt girmesin araya, her hangi birine cinsellik ne desen kafa sadece (doğal olarak) giriş çıkışa endekslidir. ve bu da kültürümüze göre (gerekli şartlar sağlanmadıkça) namussuzluktur. peki namussuzluk ahlaksızlık mıdır? namus ve ahlak bir bütün içerisinde midir? bunu ahlak felsefesi yapan arkadaşlar düşünmüştür. cevapları da vardır kendi içlerinde.
benim anlamadığım veya anlamak istemediğim nokta insan sevdiğini sevemedikten sonra ne anlamı kalıyor seviyor olmanın.
şöyle bakın etrafınıza,
park bahçe dolaşın biraz, oradaki çocuklara bakın, yanlarına gidin, başlarını okşayın, yanaklarını elleyin, öpün hatta...
sonra bir banka oturun bir kedi çağırın, önce başını okşayın, sonra kucağınıza alın sevin, sonra yüzüne bakın, ne kadar mutlu. veya bir köpek yada başka canlı.
hatta oralarda bir çiçeğe bakın yanına oturun, ellerinizi o renkli yapraklarına götürün. o hazzı duyun, huzuru hissedin.
sonra sevdiğinizi veya yoksa seveceğiniz kişiyi düşünün, görüşün, öpüşün, sevişin.
ahlaksızlık mı? namussuzluk mu? hadi canım.
