Beklemeyi sevmem. O bekletiyor mesela, 2 dakika ile 2 saat arasında fark yok. Ona göre 2 dakika, ben oraya 30 dakika önce geldim. Belki 1 saat önce geldim.
Yavaş yürüyorum. Acelem yok çünkü erken uyanıyorum, disiplinliyim. O koşturuyor sürekli. Hızlı yürümek istiyor. Benim hızlı yürümeye bacak boyum zaten yetmiyor. Bu bile tartışma konusu haline geliyor. Acelesi var, benim yok.
Yavaş yiyorum, 8 hafta sonra hızlı yesene yaaaa diyor. Rahatsız oluyor. Triplere giriyor.
Ben kalabalık sevmiyorum, o seviyor. Ben deniz kenarında salaş bir yerde oturmak istiyorum, o yeni açılmış mekânda 935 sesin olduğu yere sokmaya çalışıyor.
Ben karşılıklı oturunca çok konuşmayı sevmem. O istiyor ki mesajla sürdürebildiğim ilişkiyi sürdüreyim. Sonrası sen beni sevmiyorsun zırlaması. Ben sadece konuşmayı sevmiyorum o an.
Benim aile bağlarım gevşektir. O annesiyle, babasıyla, teyzesiyle ya da tüm sülalesi ile tanıştırmak istiyor. Ben kendi teyzemi en son kaç yıl önce gördüm bilmiyorum ki adamın teyzesi ile görüşeyim. Buradan yine bir gol yiyorum.
Kültürler farklı oluyor. Her zaman böyle. Saygı duyuyorsun, ataerkil bir toplumda büyümüştür diyorsun, ona göre davranıyorsun ama bu sefer daha çok şey istemeye başlıyor. Senden başka bir insan yaratmaya çalışıyor.
Haliyle yürümüyor. Yürümesi imkansız. Bu iş sevgi ve saygı meselesi değil. Kontrol manyağı biri kontrol manyağı biri ile olmalı. Disiplinli bir insan gevşek biriyle olamaz mesela. Bunlar zamanla sorun çıkarır. En güzeli sana çok benzeyen birini sevmek. Risk yok. Mis gibi.
