ortaokul yeni bitmiş, liseye başlamışım. leyla diye bir kıza aşığım. rafet el roman da ilk albümünü çıkarmış. o zaman bere takıyordu, ben de mal gibi onun taktığı bereden takıp, walkman'a kasetini takıyor, dinleye dinleye klipte oynuyor gibi yürüyordum. tavırlar filan rafet el roman. rezilliğe gel. kendimi çok gizemli, acayip şekil hissediyordum lan o zaman. düşündüm de, piiiüüü rezillik a.q.
lan bu arada 1995 filandı yıl, 25 yıl geçmiş. çeyrek asır. leyla'yı facebook'dan buldum. aga, allah'ın sevdiği kuluymuşum. bildiğin o güzeller güzeli kız gitmiş yerine ayı gibi bir şey gelmiş. kıza ne olmuşsa acayip yıpranmış, ben de 40'a merdiven dayadım da ben karizmayı yükselttim, witcher gibi dolaşıyorum ortalıkta, zavallı leyla ise adile naşit'e dönmüş... üzüldüm lan leyla'yı öyle görünce. az mı odamda bağıra bağıra "leeeeyylaaaa, uyusam dizlerinde dalsam rüyalaraaa" diye şarkısını söylemedim be. peeeh. ergenlik işte.
