bu hem bir itiraf, hem yardım çağrısı, hem de bir vicdan muhasebesi olacak.
annem öleli 1 yıl oldu; ilk itirafım bu. şu an yalnız yaşıyorum; bu ikinci itirafım. babam çalışmaya devam etmek için istanbul'a, ömrünün 41 yılını geçirdiği, anne babasını toprağına gömdüğü memleketine döndü; ben, ömrümüzün kalanını yaşamak üzere taşındığımız şehirde okuduğum için kaldım. şimdi "aile" evine dönmek istemiyorum; bu üçüncü itirafım. babamı yalnız bırakmaktan korkuyorum.
ne zaman kendim için bir şey yapmak istesem kendimi çok bencil hissediyorum.
babam hislerini söylemeyen biri ama evlenene dek onunla yaşayıp onun tabiriyle "hayatı beraber göğüslememiz gerektiğini" düşünüyor. ben tv karşısında çukur izlerken koltukta uyukladığım bir hayat istemiyorum. sürekli çay koyduğum, evi temizlediğim, yemek vaktinden önce evde olduğum bir hayatı yaşayabileceğimi düşünmüyorum. buna rağmen ne yapacağımı bilmiyorum; bu bir yardım çağrısıdır. bu bir tavsiye çağrısıdır. çünkü kendimle ne yapacağımı bilmiyorum.
