Suç ve ceza kavramının teknolojik gelişimler etrafında ne kadar tehlikeli bi hal alabileceğini gösteren, ceza çeken insanın diğer insanlar tarafından nasıl da eğlence malzemesi haline gelebileceğini anlatan ultra öz yargılayıcı bi bölüm. Sanırım hayatımda bundan daha kaliteli, daha zekice, daha sağ gösterip sol vuran bir yapım izlemedim.
40 dakikaya bu kadar duyguyu, eleştiriyi ve bu muazzam senaryoyu sığdırmak olağanüstü bi başarı. Bu bölüm gerçekten takdir edilmeyi sonuna kadar hak ediyor.
Spoiler vermek istemiyorum çünkü bu bölüm izlenmeden o duygular kesinlikle hissedilemez.
Tek bir sahneden bahsetmek istiyorum.
Kovalanan ana karakter kendisine yardım eden karaktere:
-neden insanlar bize yardım etmiyor, neden sadece seyrediyorlar, sinyal yüzünden mi?
+sanmam, onlar zaten içten içe böyleydiler. Sadece bu şartların oluşmasını ve kimsenin onlara karışmamasını beklemişler. Fırsatını bulunca da böyle oldular.
-----Spoiler-----
Aslında cezaya maruz bırakılan ablamız suç bile işlemedi. Sadece sevdiği insanın işlediği suçu haber vermedi, bütün olanlara gözlerini kapattı.
Böyle düşününce de aslında hepimizin o kadının yerinde olmamız gerektiğini düşünemez miyiz? Hepimiz ağzımızı kapatıp, gözümüzü yummuyor muyuz olanlar karşısında?
Hatta aslında o kadın cezayı bile hak etmiyor çünkü sevgilisinin öldürdüğünü bile hatırlamadığı kızı, kendi kızı sanıp fotoğrafını yanına alıyor. Kendisini bile hatırlamazken...
Bu Bi sevgi belirtisi aslında.
Bi olayı hatırlamayan birisine ceza vermek ne kadar etik, ne kadar doğru..
