birçok kişi metafor yaparak yürek, inanç, ruh falan yazmış ama ilginç bir şekilde kimse realite ve rasyonalite yazmamış.
gerçeklere ve akla dayanmayan hiçbir şey uzun soluklu olamaz. bu topraklarda kurduğumuz devletler de kazandığımız savaşlar da ve kurtarabildiğimiz topraklar da bu ikisi sayesinde olmuştur. yürekmiş, imanmış falan bunlar çok komik şeyler.
savaşın iki yönü vardır: bilim ve sanat. yani episteme ile tekhne. yeri geldiğinde de askerin moral-motivasyonu için diğerleri kullanılabilir. bu kadar.
152'lik topu kafana yiyince görürsün adanmışlığı.
ek: ahahahah çanakkale'de hâlâ sadece "üzüm hoşafı-ekmek" yenildiğini sanan aptallar ordusu var. böylelikle görülüyormuş ki inanmışlık daha önemliymiş... ya sizin hamasetinizi seveyim, cehaletinizi öpeyim. biz bu akılla(!) daha çok onun bunun kum torbası oluruz.
